Džamija Behrambegove medrese

Nova džamija Behrambegove medrese u Tuzli

Ibrahim Krzović, 2000.

Nova Džamija Behrambegove medrese u Tuzli je jedan od recentnih primjera ove tematike u opusu Zlatka Ugljena. Ovaj nepretenciozni objekt u arhitektonsko-programskom smislu i neeksponiran u urbanoj slici grada, sadrži u sebi, možda i više vrijdnosti od prethodnih Ugljenovih sakralnih objekata. Naime, u nevelikom prostoru, u kojem meandrirano kretanje vodi vjernika od svakodnevnice do svetosti, susreli su se svi elementi izražajno-oblikovnog jezika ovog arhitekte. I u cjelini i u detalju, ostvarena je sinteza purističkog, veoma izbrušenog tretiranja i materijala i konstrukcije i plastičkog oblikovanja koje uvijek otkriva poetsko-likovnu gestu umjetnika. Likovni jezik i manir visoko kultivirane obrade materijala, daju svemu jedinstvo, nenametljivost i jedno stanje koje potire granicu između fizičke prirode i duhovnosti prostora. Uz sve to, arhitekt i u ovom slučaju, više nego ranije, uspijeva dovesti učešće saradnika i izvođača na razinu svoje ideje. Jedan potpuno novi osjećaj koji nadaje ovaj, duhovnošću ozračen prostor pokazuje arhitekturu i cjelovit dizajn primjerom minimalizma. Džamija i njen prostor u svojoj arhitektonskoj svedenosti jednako zrači univerzalnošću nadnaravnog. Stoga džamija Behrambegove medrese uzdiže misao i srce vjernika izvan prozaike tla a istovremeno, kako su pokazale instalacije objekata Salima Obralića, savršeno odgovara oblicima savremene umjetnosti.